Bądź ze mną proszę

tak mi trudno, tak mi smutno dzisiaj, odchodzi drugi rok bez Ciebie kochany, Sylwester taki inny bez ciebie, będę sama, serce mi pęka z bólu. Mogłabym być u dzieci ale nie chcę im dwoją obecnością mieszać w życiu, Niech się cieszą sobą. Mnie i tak już nic nie pomoże. ... smutek, smutek smutek ...

Kochany dawno dawno tu byłam, jestem , ale nadal z krwawiącym sercem, obolałym sercem. Minęło tyle czasu od dnia kiedy odeszleś a ja ciągle nie wierzę, że Cie nie ma. Każdy dzień błądzę myślami , wracam do chwil kiedy byłeś. Minęły święta , tak trudny czas dla mnie, tak smutny. Zapuchnięte oczy widzą tylko we wspomnieniach Ciebie, Ciebie ... wiem, że nie wrócisz już, nie wrócisz już. Tylko jedno jest ulgą, że ja pójdę do Ciebie, tylko czy tam rozpoznamy siebie, kochany ....

Każdego roku o tej porze

u nas w domu było święto

Twoje imieniny.

Tyle życzeń, buziaków, prezentów 

od całej naszej rodziny.

Dzisiaj tylko smutek 

w naszym domu gości

wspomnienia tych minionych chwil

bez Ciebie i radości.

Pamiętam ten dzień

i wracam ze wspomnieniami

Pisząc te słowa, ale

co mam zrobić z życzeniami.....

nie śpię, nie mogę, nic nie mogę ...

Jestem, tak długo, ale zawsze byłam z Tobą i Ty " Bądź ze mną proszę"... uczę się jeździć samochodem, tak jak zawsze mówiłeś, Radek załatwił mi instruktora i uczę się, tak trudno, taki mam stres, że nie mogę się opanować, mam jakąś małą nadzieję, że będzie lepiej, z każdą jazdą powinno być łatwiej, ale stres się tak wzmaga, że uniemożliwia mi poprawne wykonywanie czynności podczas jazdy, zobaczymy ile wystarczy mi sił ....

Tak tęsknie ...

26.06.2029, ważny dzień, coś zostało zrobione, czekałam na to kilka miesięcy, nagrobek dla Ciebie Franek, kiedyś i dla mnie. Trochę mi lżej, bo nie będziesz taki biedny. Wiem, to myślenie ludzi tu naa ziemi, wiem, że modlitwa jest jedynym uczynkiem, który może Ci pomóc. Kochaany Franek nadal mi ciężko bez Ciebie, nadal moje oczy są zapadnięte, mokre od łez. Teraz już wiem, że nigdy się nie wyleczę z tej tęsknoty za Tobą. Kochanie Ty wiesz jak moje serce płacze, nie zdążyliśmy się pożegnać. Moimi ostatnimi słowami jakie skierowałam do Ciebie będąc w szpitalubyły ... kocham Cię, nawet kazałam ordynatorowi powiedzieć jak nie mogłam wejść do Ciebie, bo był zakaz, ze względu na bakterię, która opanowała oddział chirurgii ogólnej. Kochanie, tak tęsknię .....

nie pozwalam ci odejść, ….. bądź ze mną proszę
nie wiem czy kiedykolwiek pogodzę się ze śmiercią Franka, nie wierzę, że odszedł na zawsze, ciągle czekam na niego, mam wizje, jak wchodzi do domu, jak kluczem otwiera drzwi, słyszę …

…. staram się być silna, dać radę z ogromną tęsknotą za Frankiem, która coraz bardziej ogarnia mój umysł, nie nie udaje mi się, Ostatnie dni, dni tak ważne w życiu każdego człowieka, święta wielkanocne dostarczyły mi refleksji, przemyśleń, chciałam być pogodzona z tym co się wydarzyło, nie udało się... ból przyszedł dzisiaj ze zdwojoną siłą. Tak bardzo tęsknię dzisiaj , tak bardzo kocham dzisiaj, tak bardzo pragnę z Nim się zobaczyć, tylko nie wiem jak to możliwe.... kocham ponad życie moje dzieci.

Nie wiem, nie potrafię teraz z sensem pisać, chaos wkradł się, moje myślenie jest mało logiczne, takletka ma mnie uspokoić, może ... przerywam, idę odpocząć....

Kolejny dzień tygodnia, tak w ogóle to jest już 8 kwiecień, szybko czas leci. Od dwóch miesięcy mamy koronawirusa, postrach dla ludzkości. Ludzie umierają, od czego, trudno nawet naukowcom to stwierdzić, coś z płucami, coś je nam zżera. Różne tezy krążą na ten temat, od nietoperzy od łuskowców i Bóg wie od czego ta zaraza się wzięła. Wielcy naszego świata według niektórych są decydentami naszego istnienia, być lub nie być, tz będziemy żyć lub nie. 5G, co to takiego ??? no cóż sztuczna inteligencja górą, nic się teraz nie liczy, tylko pęd ko nieznanemu, lepszemu światu. Doskonałość techniczna służy człowiekowi, ale w dwojaki sposób. Ten drugi, niszczycielski, zagłada świata. dzisiaj stoimy na tych dwóch drogach, to zależy od nas, którą wybierzemy.....
U mnie ze zdrowiem jest ok, nawet trochę lepiej, wiosna może działa na mnie pozytywnie, oby … Holly dzisiaj trochę zmęczona, bolał ją w nocy brzuszek, no jak zwykle coś zjadła, no moja wina, na 100%, … ale ona tak bardzo prosi, właśnie dałam jej wczoraj kawałek tortu i dwie łyżeczki kawy, no dostałyśmy od Sylwii z jej urodzin i jak nie dać jej tak okazjonalnego kęsa.
…… nie mogę wyjść poza obręb mojego osiedla, zabronione, bo korona...., tylko krótki spacer z Holly. Smutno, nadal smutno.... bez Franka jest strasznie smutno, nie mam dnia bez łez, nie ma, bo nie ma dnia bez Franka,...
nie mogę go odwiedzić, zabronione … nie mogę dalej zadziałać z nagrobkiem, miałam już kilka terminów po pierwszym spotkaniu z wykonawcom i nie doszły do skutku, nie mogę jechać z dziećmi do zakładu do Bachorzyna by wybrać właściwy materiał na pomnik. Wzór już wybraliśmy i wszystko zostało wstrzymane, też mnie to bardzo martwi , dzieci mówią mi żeby nie panikować, zdążymy wykonać, no właśnie zdążymy, czas nas nie goni, ale nie chcę by mój kochany Franek tak leżał jak partyzant w polu, przy lesie, zapomniany …..

Mijają dni, noce tygodnie, ja jestem wciąż w tym samym punkcie, smutku, który ciągle mi towarzyszy. Wszyscy mi mówię, żyj każdym dnie, bo jest ich co raz mniej, oczywiście dla nas wszystkich. Ja jednak nie potrafię już się cieszyć. Żal, ból ogarnął całe moje serce, całe moje ciało. Przyszła wiosna, co raz piękniejsze dni, spacery mogłyby pomoc poradzić sobie z tą nostalgią. Jednak każde wyjście z domu napawa mnie lękiem o siebie i wszystkich. Ta sytuacja z koronawirusem jest wielkim znakiem zapytania. Uda się przeżyć kolejny dzień, czy znowu gdzieś ktoś się zaraził …. Franek wszystko uległo zmianie, nie ma beztroskiego życia, jest strach.... mówiłam Ci, że nam tak dobrze, potwierdzałeś, ze powinniśmy się szanować, kochać, być dla siebie najbliższymi, sercem i ciałem, tak było.... Dzisiaj tęsknię do tych chwil, do czasu gdzie bawiliśmy się z naszą Holly, Twoją Holly … tęsknię do twojego głosu, zapachu, mowy, uśmiechu, gestów, nawet do naszych zażartych dyskusji. ...

Dawno mnie tu nie było, nie potrafię nic napisać, pustka i ból w głowie, ból w sercu, wszędzie boli.... teraz jeszcze doszedł strach, strach, który ze zdwojoną siłą paraliżuje mnie, koronawirus, pandemia dopadła ludzkość, nie wiem dlaczego, za grzechy, moje, w ogóle ludzkości.... Umierają ludzie, zostają silne jednostki, ja na pewno do nich nie należę, chociaż najbardziej boję się o moją rodzinę, dzieci i wnuków, siostry i braci, mnie chyba będzie najłatwiej umrzeć ale nie zniosę śmierci kogoś z najbliższych.... Siedzimy w domach z zapasem żywności, przynajmniej tak w moim, i nie wiem jak długo taki stan potrwa. Kiedy zaczniemy oddychać pełnymi płucami, bo teraz je chowam pod żebra, aby nie załapały tego " konusa"to straszne, mam chyba alergię na coś co już może pyli i cieknie coś z nosa, co to, Boże oby tylko alergia. Nie , nie umiem już nic napisać, bo myśli szaleją, umysł szwankuje ...

… każdego roku, dzisiaj, czyli 14 lutego otrzymywałam od Ciebie walentynkę, no bo ja byłam Twoją Walentynką, pamiętałeś zawsze …. leżałam jeszcze w łóżku i Ty pochylałeś się nade mną z życzeniami i tymi pięknymi słowami… " kocham cię" wręczałeś mi prezent. Ta bransoletka jest taka piękna, będę ją nosić do końca moich dni, z wielkim szacunkiem, bo to tak jakby część Ciebie. Kochany róża, którą położyłam na Twoim grobie jest symbolem mojej wielkiej miłości do Ciebie. Nie ma Cię a moja tęsknota jest tak bolesna, że każdego dnia umieram, walczę o każdy oddech, nie potrafię się pogodzić z twoim odejściem. Dzisiaj w ten wyjątkowy dzień w każdej sekundzie byłam z Tobą, nie mogłam dotknąć Twoich rąk, twarzy, ale zamykałam oczy i byłeś bardzo blisko, głęboko w moim sercu.... Kocham Cię ...

Jakiś czas temu tu byłam, nie wiem dlaczego nie mam sił cokolwiek napisać, pustka w głowie, tylko szum w uszach przypomina mi, że żyję, jeszcze żyję. Smutek jakiego doświadczam każdego dnia nie zmalał. Boli, bardzo boli, samotność jest straszna, bezradność utrudnia życie każdego dnia. Myśl o tym, że tak naprawdę nic się nie zmieni, nigdy nie powrócą te chwile, kiedy była w beztroskiej krainie, czułam obecność Franka, w sercu i namacalnie. Teraz jest gdzieś, chyba wiem gdzie i stamtąd czuję jego blask, którym otacza mnie każdego dnia, tylko ja nie potrafię zrozumieć dlaczego musiał odejść...

Jest już 10 styczeń, nie już 11, minęła godz 00 ja nie śpię, tak trudno mi zasnąć. Myśli kłębią się w głowie, nadal jestem nie pogodzona ze śmiercią męża. Wiem. że powinnam mu pozwolić odejść, ale jak, kiedy to tak bardzo boli. Samotność w czterech ścianach mnie zżera. Staram się czymś zająć, ale nic już nie ma sensu, nic mnie nie cieszy, dom taki pusty ...

tylko jak, myśli pędzą, co ze mną, gdzie się zatrzymać, a jeśli to po co. Byłam u Ciebie przy twojej mogile, nawet modlić się nie potrafię. Boże daj mi siłę bym mogła pogodzić się z odejściem Franka, proszę ....